Βάσος Καραμπίλιας: “Η Λάρισα άλλαξε, αλλάζει και θα αλλάξει…”

Σύμφωνα με τους Αγγλοσάξονες: «Ένας αισιόδοξος βλέπει μία ευκαιρία σε κάθε καταστροφή. Ένας απαισιόδοξος, μία καταστροφή σε κάθε ευκαιρία». Οι σύγχρονες προκλήσεις που αντιμετωπίζει η χώρα, ίσως είναι οι πραγματικές ευκαιρίες για να αλλάξουν πολλά. Πόσο μάλλον μία πόλη δυναμική, «ζωντανή» και ανθρώπινη. Μία τέτοια πόλη είναι η Λάρισα. Η πόλη, που με «ευθύνη» όλων άλλαξε, αλλάζει και είμαι σίγουρος ότι θα αλλάξει κι άλλο. Η Λάρισα έχει όλες τις προδιαγραφές ώστε να γίνει ένα σπουδαίο διαμεταφορικό κέντρο, που θα ενώνει το Βορρά με το Νότο. Πηγή μεγάλων επενδύσεων, προόδου και καινοτομίας, σπουδαίων αθλητικών γεγονότων και τουρισμού. Τουρισμού αθλητικού, θρησκευτικού, αρχαιολογικού, αγροτικού, ιατρικού. Η Λάρισα δεν είναι μόνο οι «περιβόητες» πλατείες και ο ποιοτικός της καφές. Είναι η σύνδεση αρχαιολογικών σημείων, η ανάδειξη του ιστορικού κέντρου, ο καλλωπισμός και οι παρεμβάσεις περιφερειακά. Η Λάρισα είναι ο πολιτισμός της και η ανάγκη να την επισκέπτονται χιλιάδες άνθρωποι, για να θαυμάσουν τα μνημεία της, την Ιστορική της Πινακοθήκη, τα μοναστήρια, τα μουσεία. Η Λάρισα είναι η μεγάλη ΑΕΛ και ο Πηνειός, δύο ιστορικές παρακαταθήκες, από τις οποίες με τις κατάλληλες παρεμβάσεις θα μπορούσαν να εισρέουν έσοδα στα ταμεία της πόλης.

Από την άλλη, δεν υπάρχει τίποτα πιο δυσάρεστο από τη συνήθεια και το «βόλεμα». Ειδικά στην εποχή των ψηφιακών ταχυτήτων, όπου όλα μπορούν να γίνουν πιο γρήγορα και αποτελεσματικά, το να βλέπεις πόλεις να παραμένουν άτολμες, είναι πραγματικά στενάχωρο. Πόλεις που μπορούν να γίνουν πρότυπα ψηφιακής προόδου και ανάπτυξης, κέντρα τεχνολογικών επενδύσεων. Δυστυχώς όμως,δυσκολευόμαστεπολύ να αλλάξουμε τρόπο σκέψης και κυρίως δράσης. Φοβόμαστε να συγκρουστούμε με τον «κακό» μας εαυτό. Καλλιεργούμε ακόμη κουλτούρες ωχαδερφισμού και νοοτροπίες ενός μακρινού παρελθόντος. Ακούω πολλούς να μιλάνε για τη Λάρισα του 2022. Για τη Λάρισα του 2030 θα μιλήσει κανείς;

Η θέση μου είναι ξεκάθαρη χρόνια τώρα. Στα ιστορικά κέντρα των «σύγχρονων» πόλεων κυκλοφορούν μόνο συγκεκριμένα οχήματα. Ασθενοφόρα, αστυνομικά και πυροσβεστικά οχήματα, ταξί, λεωφορεία, δημοτικά οχήματα, οχήματα ειδικών κατηγοριών, οχήματα μόνιμων κατοίκων και απορριμματοφόρα. Κι αυτά με κανόνες, όταν προηγουμένως έχεις λύσει ζητήματα στάθμευσης, κυκλοφοριακής αγωγής και οδηγικής παιδείας… Είναι δυνατόν να τρως σ’ έναν κεντρικό πεζόδρομο της Λάρισας και εκείνη τη στιγμή να σταματάει μπροστά σου το απορριμματοφόρο, για την γνωστή συγκομιδή, όταν σε κάθε σύγχρονη Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα αυτό γίνεται μόνο μεταμεσονύκτιες και πολύ πρωινές ώρες; Είναι δυνατόν να πίνεις τον καφέ σου στα κεντρικά καφέ της πόλης, και εκείνη την ώρα μπροστά σου να γίνεται μεταγωγή κρατουμένων, όταν σε κάθε σύγχρονη Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, οι δικαστικές υπηρεσίες βρίσκονται αποκλειστικά σε Περιφερειακά σημεία; Είναι δυνατόν μέσα στον πεζόδρομο που κυκλοφορεί ένας γονιός με το παιδί του, να εισέρχεται ταυτόχρονα ένα όχημα για να ξεφορτώσει, όταν σε κάθε σύγχρονη Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα η είσοδος στον πεζόδρομο επιτρέπεται για λόγους φορτοεκφόρτωσης, μόνο τις πρώτες πρωινές ώρες ;

Από την άλλη, δυστυχώς κάποιοι πιστεύουν ότι ζούμε ακόμη στην εποχή, που η αντιπολίτευση περίμενε απλώς να πέσει το «ώριμο φρούτο» ή να ξεχειλίσει ο θυμός των πολιτών. Ακούω μάλιστα συχνά τη φράση που δικαιολογεί την προσωπική μας ανικανότητα και λέει «Μα ο τάδε έχει φθορά…» Αλίμονο αν δεν έχει φθορά εκείνος που διοικεί. Αυτό που πρέπει να σε απασχολεί όμως, δεν είναι η φθορά του άλλου, αλλά τι μπορείς να κάνεις εσύ καλύτερα. Πως θα αλλάξεις εσύ την κατάσταση, ποια ξεκάθαρη θέση έχεις για όλα τα σημαντικά που συμβαίνουν γύρω μας και κυρίως, τι προτείνεις για όλα τα μεγάλα που απασχολούν τον πολίτη.

Ο σύγχρονος ψηφοφόρος έχει γίνει απαιτητικός. Κανείς δεν μπορεί πλέον να διεκδικήσει την ψήφο του, αποφεύγοντας να τοποθετηθεί στα μεγάλα ζητήματα με προτάσεις και καταφεύγοντας απλά σε συνθήματα και ανέξοδες φωτογραφίες. Και μέσα σ’ αυτούς τους ψηφοφόρους-δημότες της Λάρισας βάζω πρώτο εμένα… Αν θέλουμε να «κομπάζουμε» ότι είμαστε «σύγχρονοι» δημότες, οφείλουμε να σκεφτόμαστε όπως ταιριάζει σε μία «Ευρωπαϊκή» πόλη. Διαφορετικά, μπορούμε να συνεχίσουμε την μίζερη ρητορική του «Όχι σε όλα» και του «Ναι σε τίποτα», ακόμη και για τα απλά θέματα της καθημερινότητας του δημότη, που στις σύγχρονες πόλεις είναι λυμένα εδώ και δεκαετίες…